Zdarza się, że ptaki te nie pogardzą kijanką, narybkiem czy ikrą. W locie rzucają się w oczy białe pióra pod skrzydłami, nad ogonem a także wspomniana już biała pręga na skrzydłach. Brzuch w szacie godowej biały z nieregularnym, brązowym kreskowaniem. Głowa oraz szyja rdzawobrązowe, pierś cynamonowa. Nad okiem od dzioba aż po potylicę ciągnie się biała brew. Wierzch ciała ciemny, czarnobrązowy oraz pokrywy skrzydłowe brązowawe lub nawet szarobrązowe. Ogon z kolei jest zakończony czarną wstęgą. Osobniki młodociane mają mniej kontrastowe ubarwienie, podobnie wyglądają ptaki w upierzeniu spoczynkowym. Są szarawe z różowawym dziobem. Rycyki wracają do Polski wczesną wiosną, a lęgi zaczynają już w kwietniu.

Samica składa do czterech jaj, które następnie wysiaduje na zmianę z samcem przez kolejne 24-25 dni. Wysiadywanie rozpoczyna się od ostatniego jaja, dlatego przy kluciu wszystkie ptaki są mniej więcej tej samej wielkości. Po 4 – 5 tygodniach młode uzyskują lotność, a dopiero w wieku dwóch lat osiągają dojrzałość płciową. Gniazda zakłada na podmokłych łąkach. Zazwyczaj są to niepozorne, wyniesione kępki traw. W miejscach, gdzie jest duże skupisko odpowiedniego pokarmu, ptaki mogą gniazdować w stosunkowo bliskich od siebie odległościach, tworząc mikrokolonie.

Rycyki słyną z tego, że potrafią zaciekle walczyć o swoje terytoria, także z przedstawicielami innych gatunków. A kiedy tylko, nawet przez przypadek, wkroczymy na łąkę zamieszkaną przez tego ptaka, z nieba będą dobiegać nas charakterystyczne odgłosy terytorialne. W ten sposób dają nam znać, żeby dalej nie iść, a najlepiej zawrócić, bo takie spotkanie może skończyć się źle. Chociaż nie znam przypadku ataku rycyka na człowieka, to przecież wcale nie można tego wykluczyć, bo i takie sytuacje w ptasim świecie miały miejsce.